Mijn eerste blogpost...... tja.... waar te beginnen, waarover, hoe?
Gewoon doen San !
ok....
Mijn eerste model..... nou ja, mijn eerste digitale-geen snapshot uit de compactcamera - model, was mijn Duitse Dog Beau. Niet eerder had ik een hond met zó'n zachtaardig karakter.
Een reuzin qua gestalte, maar met een héél klein hartje. Het liefst bij je op schoot, maar helaas: 80 kilo is niet echt schoothondjesformaat......
Warme voeten kreeg je altijd wel, net zo'n ouderwets stoofje.
Op een zondagochtend liep ik met Beau in het bos achter mijn huis, toen ik een merkwaardig geluid hoorde. Nu was ik gewend aan de vele dieren die daar rondstruinden:
buizerds, herten, uilen en af en toe een verdwaalde wandelaar, maar dit geluid was nieuw. Even later vond ik Beau met aan haar voeten een piepklein reekalf.
Ik weet dat je zo'n jong niet moet aanraken, omdat de moeder waarschijnlijk afwacht tot jij haar kalf met rust laat en dan pas weer tevoorschijn zal komen, maar dit jong zag er niet alleen erg verzwakt uit, Beau had het ook al helemaal afgelikt......... wat te doen?
Ik ben met Beau teruggelopen naar huis, om te kijken of de ree dan zou komen opdagen bij haar jong, maar nee.
Dan maar het reekalfje in mijn armen mee naar huis en de dierenarts bellen.
Weinig succes: Zet het maar terug in het bos of breng het naar de dierenopvang.
Tja, optie één leek me geen optie, aangezien de ree niet meer kwam opdagen, de dierenopvang was tot maandag gesloten en volgens hun antwoordapparaat kon ik een gevonden dier in een doos bij de ingang achterlaten.............. nou já !
Terwijl ik probeerde hulp te zoeken voor het kalfje en lammetjesmelk bij een buurman regelde, ontfermde Beau zich over het reekalfje.
Gewoon doen San !
ok....
Mijn eerste model..... nou ja, mijn eerste digitale-geen snapshot uit de compactcamera - model, was mijn Duitse Dog Beau. Niet eerder had ik een hond met zó'n zachtaardig karakter.
Een reuzin qua gestalte, maar met een héél klein hartje. Het liefst bij je op schoot, maar helaas: 80 kilo is niet echt schoothondjesformaat......
Warme voeten kreeg je altijd wel, net zo'n ouderwets stoofje.
Op een zondagochtend liep ik met Beau in het bos achter mijn huis, toen ik een merkwaardig geluid hoorde. Nu was ik gewend aan de vele dieren die daar rondstruinden:
buizerds, herten, uilen en af en toe een verdwaalde wandelaar, maar dit geluid was nieuw. Even later vond ik Beau met aan haar voeten een piepklein reekalf.
Ik weet dat je zo'n jong niet moet aanraken, omdat de moeder waarschijnlijk afwacht tot jij haar kalf met rust laat en dan pas weer tevoorschijn zal komen, maar dit jong zag er niet alleen erg verzwakt uit, Beau had het ook al helemaal afgelikt......... wat te doen?
Ik ben met Beau teruggelopen naar huis, om te kijken of de ree dan zou komen opdagen bij haar jong, maar nee.
Dan maar het reekalfje in mijn armen mee naar huis en de dierenarts bellen.
Weinig succes: Zet het maar terug in het bos of breng het naar de dierenopvang.
Tja, optie één leek me geen optie, aangezien de ree niet meer kwam opdagen, de dierenopvang was tot maandag gesloten en volgens hun antwoordapparaat kon ik een gevonden dier in een doos bij de ingang achterlaten.............. nou já !
Terwijl ik probeerde hulp te zoeken voor het kalfje en lammetjesmelk bij een buurman regelde, ontfermde Beau zich over het reekalfje.
